به کجا چنین شتابان؟

چند روز قبل افتتاح یک
مرکز لوکس بسیار گرانقیمت ورزشی در یکی از مناطق شمال تهران، توجه رسانه‌ها
و عموم مردم را به خود جلب کرد. باشگاه ورزشی با هدف جذب مدیران لایق و
برتر! باشگاهی که شهریه سالیانه‌اش برای هر نفر معادل کار یک سال حدودا شش
کارگر یا کارمند ساده در کشور است. هرچند با ملاحظه بازخوردهای منفی
افتتاحیه پر زرق و برق از طرف جامعه، برخی از مسئولان بلافاصله خبر از
تعطیلی آن مجموعه به دلیل نداشتن مجوزهای لازم را دادند، اما این اولین
بار نیست که در سال‌های اخیر با چنین پدیده‌های فوق گران قیمت و لوکسی
مواجه می‌شویم. از لباس‌ها، ساعت‌ها و زیورآلات بسیار گرانقیمت افراد به
ظاهر سلبریتی گرفته تا افتتاح مراکز خرید آنچنانی، کشف شهرک‌های عجیب و
فوق لوکس و یا ساخت خانه‌ها و ویلاهای چند ده میلیاردی که تعدادشان روز به
روز در حال افزایش است، نشان دهنده گسترش پدیده لوکس‌گرایی در کشور است.
پدیده‌ای
که با زندگی عموم مردم تفاوت‌های فاحش داشته و نشان از اختلاف طبقاتی به
وجود آمده قابل تامل این سال‌هاست. عموم مردمی که در میانشان فراوان
پزشکان، وکلا، مهندسان، اساتید و مدیران لایقی هستند که هرگز حقوق
ماهیانه‌شان در حد استفاده از این امکانات لوکس نیست. همان عموم مردمی که
در سختی‌ها و دشواری‌ها پای کشور و انقلاب و آرمان‌هایش ایستاده‌اند و در
هشت سال دفاع مقدس و جنگ تحمیلی با رشادت‌های فراوان از مرزهای کشور دفاع
کرده، سلحشورانه جنگیدند و خون دادند و بسیاری از عزیزانشان شهید شدند،
اکنون شاهد افراد خاصی د رجامعه هستند که گویی امکانات فقط برای آنها
تعریف شده است؛ گویی خون آنها رنگین‌تر است و در زمان تقسیم لیاقت، آنها در
ابتدای صف ، مدال لیاقت نصیبشان شده است.
این پدیده‌ها را نمی‌توان
تنها از منظر اقتصادی مورد بررسی قرار داده و حتما تضادها و اختلالات
فرهنگی به وجود آمده از این پدیده‌ها را هم باید به طور کامل بررسی کرد.
اختلالاتی همچون از بین رفتن انگیزه کاری برای قشری که امیدی برای رسیدن به
چنین شرایط اقتصادی را ندارند، ایجاد خشم و آسیب‌های روانی حاصل از به
وجود آمدن اختلاف طبقاتی آشکار، عدم مشارکت‌های مدنی در جامعه و غیره،
مسائلی نیستند که بتوان به سادگی از آنها گذر کرد. قطعا بر کسی پوشیده نیست
که تمام جوامع با پدیده های سرمایه‌داری و لوکس مواجه هستند؛ اما سوال
اینجاست آیا شرایط و ضوابط قانونی همچون شایسته‌سالاری برای پرداخت حقوق‌ها
و دستمزدهای پرداختی رعایت می‌شود‌؟ آیا اختلاف درآمدی بین دهک‌های مختلف
جامعه استاندارد و صحیح است؟ آیا از همه اقشار به میزان عادلانه و صحیح
مالیات اخذ می‌شود؟ آیا صدور مجوزهای کسب و کار و همچنین اعطای وام بانکی
به همه افراد جامعه عادلانه صورت می‌گیرد؟ همچنین آیا برای عام مردم هم
متناسب با حقوقشان امکانات رفاهی مناسب وجود دارد که با چشم حسرت به
پدیده‌های فوق لوکس نظاره نکنند؟
به نظر می‌رسد عدم رسیدگی به
پدیده‌های فوق، می‌تواند خسارات جبران ناپذیری از قبیل اختلالات فرهنگی و
اقتصادی را به بدنه جامعه تحمیل کند. بنابراین باید بهتر و بیشتر نهادهای
نظارتی تمرکزشان بر روی این مهم باشد؛ چرا که هر چه جامعه بانشاط‌تر باشد،
بالندگی و آبادانی کشور نیز بیشتر خواهد شد.