پنج پرده از صعود بدون‌ باخت تیم ملی

به گزارش ایسنا، روزنامه دنیای اقتصاد نوشت: «پنج‌شنبه زیبا، پنج‌شنبه به یادماندنی، پنج‌شنبه باشکوه. این داستان یک غروب دلنشین است که سریع‎ترین صعود تاریخ تیم ملی ایران به جام‌ جهانی در آن رقم خورد. یوزهای ایرانی در هفتمین هفته از مسابقات مرحله گروهی جام‌ جهانی در منطقه آسیا، در ورزشگاه آزادی برابر عراق به برتری یک‌ بر صفر دست یافتند تا با ۱۹ امتیاز در فاصله سه هفته به پایان رقابت‌ها، صعودشان به جام‌ جهانی ۲۰۲۲ قطر را قطعی کنند. تیم ایران نمایش کاملا برتری برابر رقیب داشت و در روزی که فهد طالب، دروازه‌بان حریف انواع و اقسام موقعیت‌های گل را از مهاجمان ما گرفت، تنها این مهدی طارمی بود که توپش را از خط دروازه حریف عبور داد؛ تک گلی که برای رزرو بلیت دوحه کافی بود.

از سخت سخت تا آسان آسان

جام‌ جهانی فوتبال هفت دوره با حضور ۳۲ تیم برگزار شد. این مسابقات که قبلا ۲۴ تیمی بود، از سال ۱۹۹۸ با حضور ۳۲ تیم پیگیری شد و این شرایط تا سال ۲۰۲۲ ادامه خواهد یافت. جام‌ جهانی قطر آخرین نوبتی است که جام‌ جهانی ۳۲ تیمی داریم؛ چرا که سال ۲۰۲۶ مسابقات با حضور ۴۸ تیم در آمریکا، مکزیک و کانادا انجام خواهد شد. تیم ملی ایران تا قبل از سال ۹۸ فقط یک بار در سال ۱۹۷۸ به مرحله نهایی جام‌ جهانی رسیده بود. با این حال ما سال ۹۸ بعد از بیست سال با برتری برابر استرالیا به سختی و به عنوان آخرین تیم دنیا سهمیه حضور در جام‌ جهانی را به دست آوردیم. پس از آن تیم ملی سه بار دیگر هم در سال‌های ۲۰۰۶، ۲۰۱۴ و ۲۰۱۸ به جام‌ جهانی رسید. روز پنج‌شنبه هم صعود ششم اتفاق افتاد. جالب است که ما در نخستین جام‌ جهانی ۳۲ تیمی با آن مشقت به مرحله نهایی رسیدیم اما در آخرین دوره برگزاری مسابقات با این تعداد شرکت‌کننده، نخستین تیم آسیا و دوازدهمین تیم جهان بودیم که مجوز صعود را دریافت کردیم.

مرد روسفید میدان

بدون تردید خوشحال‌ترین چهره روز صعود ایران، دراگان اسکوچیچ بود؛ سرمربی کروات که ناچار شد در سخت‌ترین شرایط و زیر شدیدترین فشارها خودش را ثابت کند. اسکوچیچ دو سال پیش در شرایطی به شکل غیرمنتظره به عنوان سرمربی تیم ملی ایران منصوب شد که خیلی‌ها این انتخاب را برنتافتند. حتی نقد هم نبود. آن چه می‌دیدیم بیشتر به تمسخر پهلو می‌زد. او اما پذیرفته بود هدایت تیمی را به دست بگیرد که در آستانه حذف از مرحله اول انتخابی جام‌ جهانی قرار داشت. ما بعد از باخت به بحرین و عراق در مرحله قبلی، اجازه کوچک‌ترین لغزشی نداشتیم. اگر اسکوچیچ شکست می‌خورد، منتقدان به‌شدت او را تحت فشار می‌گذاشتند. این مربی اما با پیروزی در هر چهار مسابقه آخر آن مرحله، تیم را به دور فعلی رساند و اینجا هم فعلا از هفت بازی، شش مسابقه را با پیروزی پشت سر گذاشته است. شاید اگر بخت با اسکوچیچ یار بود و یکی از دو توپ تیم ملی به جای تیر دروازه به تور کره‌ جنوبی بوسه می‌زد، رکورد صد درصدی این مربی هم حفظ می‌شد. به هر حال اما او حالا مرد روسفید میدان است.

کولاک علیه برف و بوران

حتی در تمام آن روزهایی که مهدی طارمی به خاطر تنبیه انضباطی بیرون از اردوی تیم ملی قرار داشت، همه می‌دانستند که استعداد فوتبالی این پسر حرف ندارد. او بهترین بازیکن حال حاضر ایران است و حیف بود اگر چنین سرمایه‌ای به خاطر برخی حواشی بیرون می‌ماند. تیم ملی بدون طارمی دو بازی قبلی را برد تا شاید خود مهدی هم یاد بگیرد که «ستاره» و «تیم» در کنار هم کامل می‌شوند. خوشبختانه او به موقع به مدار برگشت و در اردوی جاری تیم ملی حضور یافت؛ اردویی که به خاطر غیبت سردار آزمون در آن، آمادگی طارمی می‌توانست خیلی تعیین‌کننده باشد. مهدی البته در مسیر رسیدن به تهران دچار مشکلات عجیب و غریبی شد. او در برف و سرمای ترکیه گیر افتاد و تنها ساعاتی پیش از مسابقه به تهران رسید، اما با این حال دراگان اسکوچیچ از این بازیکن در ترکیب اصلی استفاده کرد تا او هم زهرش را به عراق بریزد و با خسته‌ترین بدن ممکن، گل سه امتیازی مسابقه را بزند. از این طارمی در جام جهانی جادوهای قشنگ‌تری خواهیم دید.

چه بوسه دلچسبی

برای دومین بازی پیاپی، این امیر عابدزاده بود که در ترکیب اصلی تیم ملی قرار گرفت. با اعتماد دراگان اسکوچیچ، امیر مزد تلاش خستگی‌ناپذیرش در رده باشگاهی را گرفت. ستاره فوتبال ایران که پارسال در لیگ پرتغال و امسال در دسته دوم اسپانیا عالی عمل کرده، در چارچوب دروازه تیم ملی هم نمایش بی‌نقصی داشت. او موفق به کلین‌شیت شد اما چیزی که بیشتر به چشم آمد، اعتمادبه‌نفس امیر بود؛ شاید میراثی ارزشمند از پدرش احمدرضا. امیر همچنین با شروع مجددهای خوبش توانست نظر منتقدان را جلب کند و به این ترتیب شاید نیمکت‌نشینی علیرضا بیرانوند همچنان تداوم ‌یابد. عابدزاده شب خوبش را زمانی کامل کرد که بعد از سوت پایان بازی، مقابل پدرش زانو زد و دست او را بوسید؛ یک لحظه احساسی و ستایش‌برانگیز. احمدرضا عابدزاده یکی از بزرگ‌ترین اسطوره‌های تاریخ فوتبال ایران است؛ سنگربانی که ۲۴ سال پیش خودش درون دروازه یکی از ارکان ثبت معجزه ملبورن و صعود ایران به جام‌ جهانی ۹۸ بود و این‌ بار پسرش شریک صعود تیم ملی به جام‌ جهانی شد.

نسل ممتاز، نسل تاریخ‌ساز

صعود سریع‌السیر و برق‌آسای تیم ملی به جام‌ جهانی با تحسین‌های زیادی همراه شده است. با این حال قرار نیست ماموریت این تیم در این نقطه به پایان برسد. ما با نسل باشکوه و پراستعدادی از فوتبالیست‌های ایرانی در تیم ملی مواجه هستیم که واقعا حیف است فقط به صعود و حضور در جام‌ جهانی قانع باشند. این تیم می‌تواند کارهای بزرگ‌تری هم انجام بدهد. مسابقات قطر، سومین جام‌ جهانی پیاپی است که تیم ملی در آن حضور می‌یابد. این تجربه مستمر و ارزشمند، باید در آینده به دردمان بخورد. این بچه‌ها در عین جوانی باتجربه هستند. بیشترشان در اروپا بازی می‌کنند و سابقه رویارویی با حریفان بزرگ را دارند. بنابراین سقف رویاهای این تیم باید بالا و بالاتر برود. خود بازیکنان تیم ملی هم کاملا نسبت به این مساله واقف هستند. آنها سیر نشده‌اند، انگیزه‌هایشان کاهش پیدا نکرده و در تک‌تک مصاحبه‌های‌شان از کارهای مهم‌تر و بزرگ‌تری حرف می‌زنند که باید در آینده انجام بدهند. بنابراین همه منتظر می‌مانیم تا این نسل، روزهای زیباتری برایمان بسازد.»

انتهای پیام