به گزارش پایگاه خبری طلوع سیاست دکتر «پارسا قنبری» با بیان اینکه این معضل در سه سطح و دامنه؛ «کمبود مسکن»، «نیاز به مسکن ارزان قیمت» و «تقاضای فزاینده برای مسکن با کیفیت بالاتر» مطرح است، گفت: مشکل مسکن در ایران و بسیاری از کشورهای در حال توسعه دیگر، بیشتر به دو سطح اول و دوم یعنی «کمبود مسکن» و « نیاز به مسکن ارزان قیمت» بر می گردد در حالی که در کشورهای توسعه یافته، مشکل مسکن،به سطح سوم یعنی«تقاضای فزاینده برای مسکن با کیفیت بالاتر» مربوط می شود.
این استاد دانشگاه در ادامه تصریح کرد: یکی از برنامه‌های دولت آقای رئیسی جهت رفع مشکل مسکن در ایران، ساخت سالانه یک میلیون واحد مسکونی در کشور است که اکثر کارشناسان معتقدند ساخت این تعداد مسکن در سال امکان پذیر نیست. جدای از اینکه ساخت این تعداد واحد مسکونی با زیرساخت های موجود در کشور چقدر امکان پذیر بوده و به نظر می رسد جنبه آرمانی آن بر جنبه واقعی آن حاکمتر است، باید پذیرفت که این برنامه باز هم در سطح اول و دوم مطرح شده و به عبارتی نگاه عددی و کمی به مقوله مسکن تحت فشارهای عمومی، باعث بی توجهی به مقوله کیفییت و پایداری در بخش مسکن شده است.
دکتر قنبری افزود: اگر بپذیریم که متوسط عمر مساکن در ایران به خاطر بی توجهی به جنبه های کیفی و پایداری مسکن نسبت به نُرم متوسط جهانی بسیار پایینتر است و همین رقم پایین نیز به شدت در حال کاهش است آن موقع به ضرورت و اهمیت نگاه کیفی به بخش مسکن پی خواهیم برد.
عضو هیات علمی گروه برنامه ریزی شهری دانشگاه آزاد اسلامی کرمانشاه ادامه داد: متوسط عمر مفید مساکن و ساختمان ها در دنیا ۵۰ سال است در حالی که عمر مفید مساکن و ساختمان ها در ایران با اغماض به ۲۵ سال می رسد و این وضعیت بیانگر آن است که عمر مفید مساکن و ساختمان ها در ایران نسبت به متوسط جهانی ۲۵ سال کمتر و به تعبیری دیگر ۵۰ درصد نسبت به متوسط جهانی ضعیفتر است.
دکتر قنبری افزود: نکته دیگری که در این آمار وجود دارد این است که اگر در ساخت مساکن نگاه کیفی داشته باشیم و به ساخت مساکن پایدارتر حداقل در تراز متوسط جهانی بپردازم ۵۰ درصد از کمبود مسکن را با افزایش ۲ برابری عمر مساکن، تأمین کرده ایم.
وی اضافه کرد: ما برای رفع بحران مسکن نیاز مبرم داریم که نگاه عددی و کمی را با رویکرد کیفی، تولید و ساخت مساکن پایدار جایگزین کنیم. مقوله ای که در ساخت «مسکن مهر» مورد بی توجهی قرار گرفت.
او گفت: «مسکن مهر» یکی از کارهای خوب در زمینه کاهش بحران مسکن در ایران تلقی می شود و ای کاش در ساخت آنها به جنبه های کیفی و پایداری هم توجه می شد.
او پیشنهاد داد دولت آقای رئیسی بهتر است به جای تأکید بر ساخت تعداد زیادی مسکن با عمری برابر عمر متوسط فعلی مساکن در ایران، به ساخت تعداد ۵۰۰ هزار مسکن در سال با عمری معادل متوسط مساکن در دنیا یعنی ۵۰ سال بیاندیشد، شاید ساخت این تعداد مسکن پایدار منطقی تر و شدنی تر باشد.
